De invloed van verlatingsangst in een relatie kan groot zijn. Liefde gedijt alleen in vrijheid en een van de verlatingsangst symptomen is nu juist dat de partner die hier last van heeft, voortdurend wil weten waar de ander is en wat die doet.
Dit Zijn Verlatingsangst Symptomen
Is er een dag geen contact geweest, dan slaat de angst toe en gaat hij of zij voortdurend ‘achter de ander aanrennen’. Door te bellen, te vragen of ze iets verkeerd heeft gedaan, te vragen of de ander nog wel van haar houdt, enz. Dit wordt ook wel claimgedrag genoemd en is duidelijk een van de kenmerken van verlatingsangst.
Ja, het komt meer voor bij vrouwen dan bij mannen, dus zal ik voor het leesgemak de vrouwelijk vorm aanhouden. Neemt niet weg dat er ook mannen zijn die hier last van hebben.
Verlatingsangst is geworteld, het woord zegt het al, in de angst verlaten te worden. Er is geen vertrouwen dat hij wel weer terug komt. Er is ook geen vertrouwen dat hij er voor haar zal zijn zolang dat niet duidelijk zichtbaar is en kenbaar wordt gemaakt. Iedere dag opnieuw.
Oók als de relatie nog maar in een pril stadium is. Er wordt direct commitment verwacht door iemand met verlatingsangst in een relatie.
Hoewel de diepere oorzaken in de kindertijd gezocht moeten worden, is het zonder twijfel zo dat iemand met verlatingsangst bang is niet goed genoeg te zijn, de moeite niet waard te zijn, zij het onbewust. De relatie moet hier een einde aan maken, die relatie laat zien dat zij wel de moeite waard is. En met relatie wordt hier de (potentiële) partner bedoeld.
Als die haar in de steek zou laten is dat een bevestiging dat zij inderdaad de moeite niet waard is en dat is het ergste wat er kan gebeuren.
Helaas is het zo dat dit gedrag ervoor zorgt dat geen enkele partner het lang volhoudt met iemand met verlatingsangst in een relatie. Hun eigen gedrag zorgt precies voor datgene waar zij bang voor zijn, ze worden verlaten.
Omgaan Met Verlatingsangst in een Relatie
Het is een kwestie van geschonden vertrouwen. Het belangrijkste dat je kunt doen, als je deze kenmerken van verlatingsangst bij jezelf ontdekt, is dat je hard werkt aan je zelfvertrouwen.
Heb je een partner met verlatingsangst dan zal het heel veel van je eigen mate van zelfvertrouwen afhangen of je zo’n relatie aankunt. Het vraagt heel veel om er niet genoeg van te krijgen jezelf en je liefde steeds maar te moten bewijzen. Op termijn is dat haast niet vol te houden. Omgaan met verlatingsangst is dan te veel gevraagd.
Het kan ook zo zijn dat verlatingsangst pas zichtbaar wordt als de relatie al jaren bestaat. In aanvang gaat alles prima totdat er iets gebeurt, het kan iets simpels zijn, waardoor de bom barst, de angst haar naar de keel grijpt en alle verlatingsangst symptomen zich laten zien. Hij staat bijvoorbeeld met een vrouwelijk collega te praten op een personeelsfeestje en haar reacties na afloop zijn niet te begrijpen, zo heftig. Vervolgens gaat zij hem in alles controleren, de zekere weg om hem kwijt te raken.
Maar er is ook goed nieuws. Er zijn wel degelijk oplossingen.
Je kunt de verantwoordelijkheid voor jouw geluk nooit bij een ander neerleggen. Niemand anders dan jijzelf kunt daarvoor zorgen.
Ik hoop dat ik dit een beetje heeft geholpen bij je zoektocht naar antwoorden over verlatingsangst in een relatie.
Voor je gaat zou je me blij maken om dit artikel te delen of een reactie achter te laten.
Het is allemaal zo herkenbaar, de continue dynamiek van afstoten en weer aantrekken, contact verbreken en herstellen. Doodmoe kun je er van worden, het zuigt al je energie uit je. Ik heb 3 jaar een relatie gehad met een vrouw met verlatings- en bindingsangst. Waren we samen dan was alles okay en prima maar zodra er ook maar ets bedreigends op ons pad kwam werd accuut de relatie verbroken, zocht ze binnen een paar dagen een nieuwe partner, het liefs eentje met onverwerkte problemen en die meteen bij haar wilde intrekken. Dit ging dan een paar weken of maanden goed tot het plofte en dan kwam ze weer terug bij mij. En ik ? Ik ging weer vrolijk mee in de hectiek, vergaf haar, begreep haar, suste mezelf weer in slaap. Tot ik op een dag niet meer kon en ergens las dat mensen met dit soort angsten gewoon weg niet in staat zijn om gevoelens, verlangens en behoeftes van de ander te begrijpen of te willen vervullen. Het gaat puur om het vervullen van hun eigen wensen. Ze willen dat jij hun gelukkig maakt omdat ze dat zelf niet kunnen. Toen ik dat begreep en bij de volgende breuk vertrok en nooit meer terug ben gegaan, alle mailtjes, telefoontjes en brieven heb genegeerd drong tot me door dat het niet aan mij lag maar aan haar. Het heeft me alles bij elkaar een jaar gekost om alles te verwerken en het heeft me een emotioneel volwassen man gemaakt. Daar ben ik haar dankbaar voor en wens haar al het goede op haar pad.Met mijn huidige vriendin ben ik veilig gehecht, ik waardeer haar en hoef niet meer te pleasen of aan steeds hogere eisen te voldoen. Ze vult me aan in plaats van dat ik een invulling ben.
Ik heb zelf erg veel last van mijn verlatingsangst. Ik las net dat iemand het fijn vond al die verhalen en ervaringen te lezen van de rest, maar ik word juist alleen maar banger dat ik mijn vriend ook echt aan het wegduwen ben. Dat, ondanks hij zegt van niet maar het wel vervelend vindt, ik hem ook daadwerkelijk wegduw. Als ik het geuit heb, waar ik op dat moment echt behoefte aan heb, ben ik meteen bang oke dit was de druppel ik ben hem kwijt. Maar hij vindt het iets kleins als ik het vertel, soort van opluchting, maar ik zie het als iets heel groots. Hij vindt het vooral vervelend als we het er “veel” over hebben. Het waren toen drie dagen dat we het er steeds even overgehad hebben maar nu ook weer een tijd niet. Ondanks wat hij zegt blijf ik continu bang dat hij op me uit gekeken is of dat ik hem langzaam wegduw. Ondanks ik het zoveel mogelijk voor mezelf probeer te houden. Het gevoel ik moet er even over hebben (waarschijnlijk vanwege de bevestiging die ik dan wil krijgen) botst heel erg maar ja maar dadelijk raak ik hem kwijt OMDAT ik het vertel. We zitten ook nog eens bij elkaar op de opleiding en zoals jullie zelf wel weten, kan ik van binnen helemaal paranoïde worden als hij met een meisje praat, ernaar lacht of naast gaat zitten.
Mindfullness oefeningen helpen me wel, als je er met een oefening begint vóórdat je je mee gaat laat sleuren met je angst en gedachtes creëer je rust in jezelf. Ik hoop dat jullie hier wat aan hebben. En hebben jullie wat aan mijn verhaal.
Verlatingsangst is vreselijk! Het kost zo enorm veel energie om ermee te dealen: voor beide partijen! Bij mij komt het voort uit mijn jeugd, later ook meerdere verkeerde mannen tegen gekomen. Nu zit ik in een fijne relatie met een goede jongen en toch … De lotgenoten onder ons kennen het wel … De twijfel of hij wel oprecht is en eerlijk. Vaak kan ik er redelijk mee dealen die angst en kan ik mezelf uit die negatieve gedachten houden, gelukkig maar. Maar ik heb ook momenten dat de angst mij compleet overneemt. Hij is online en stuurt mij niets? Waarom stuurt hij niets als hij toch online is? Met wie appt hij steeds? Zeker andere mooiere leukere vrouwen. Zie je wel ik raak hem kwijt. Ik ben toch nooit goed genoeg! Dit is 1 voorbeeld. Ik ben wel op een punt dat ik hem er niet mee belast. Enige wat ik wel doe is appen “hou je nog van me” of “je verlaat me niet toch” of “zijn we oké” want als ik los zou gaan met alles wat er zich in mijn hoofd afspeelt raak ik hem zeker kwijt. En dit was maar 1 voorbeeld. Buiten de verlatingsangst ben ik ook nog eens HSP’er en dan de HSS variant. Ik ben een zee-egel en hij de oester, hij is introvert en ik maar prikken om hem open te stellen. eind volgende maand start ik met EMDR therapie, hopelijk gaat dit succes brengen en durf ik te gaan loslaten. Het stomme is dat ik als single een sterke vrouw ben die alles prima zelf regelt met lieve vrienden etc maar zodra ik m’n hart verlies verdwijnt ook die sterke vrouw … Het verlaten bange kind in mij neemt het dan over. Ik hoop met heel mijn hart dat ik dit kam overwinnen en een wat rustiger leven kan gaan hebben en dan met name in mijn hoofd. Voor al mijn lotgenoten: sterkte en succes!
Met jou verhaal kan ik me in elk detail vinden. Bij mij komt het ook voort uit mn verleden, ik denk ook hij zal wel met leukere meiden aan het praten zijn, ik ben van mezelf als vrijgezelle vrouw ook sterk maar in een relatie verdwijnt dat. Dan komt de verlatingsangst plus onzekerheid opspelen. Waardoor ik niet meer mezelf ben. EMDR heb ik niet zolang geleden gedaan. Het heeft met wat dingen wel geholpen maar we zijn erachter gekomen dat er bij mij nog een aantal dingen meespelen van nu.
Als je merkt dat er weer gedachtes opspelen en/of angst kan mindfullness erg goed helpen. Hopelijk heb je hier wat aan xx.
Mijn vriendin is ook wat claimerig.. als ik mijn eigen ding wil doen.. bijvoorbeeld mijn paard rijden en verzorgen.. wil ze dat ik haar daarbij betrek. . Maar ik hou van wat tijd voor mezelf.. ik heb mn vrijheid nodig .
Ik kom net uit een relatie met een vrouw, die dit soort trekjes vertoonde. We waren bijna 2 jaar samen, maar nu werd het me wel te veel. Het was niet zo dat ze elke keer belde of zo. We zagen elkaar ook niet veel. 1 weekend in de maand en 1 keer gewoon om lekker ff te wandelen ed.
Ze wilde niet hebben dat ik nog naar meetings ging, zonder haar……want dat hoorde niet, vond ze…… Ze wilde eigenlijk niet hebben dat ik veel op het internet zat…..ik moest haar overal bij inbetrekken….alles samen doen…..En weet je, als we samen waren, was het zooo goed en fijn! Zij het gevoelige type en ik de nuchtere……
Totdat we vorig weekend gingen wandelen en ik, tussen neus en lippen, zei, dat ik me had aangemeld bij facebook…… Ik had haar daar ook over geschreven via een mail, maar daar had ze dus over heen gelezen.
Nou….ze ontplofte….. Hoe had ik dat kunnen doen?? Waarom had ik haar daar niet bij betrokken?? Nu had ik zeker allemaal vriendinnetjes daar die zij niet kende…..en ga zo maar door…..
En, zoals gebruikelijk, probeerde ik gelijk voor een oplossing te zorgen. Ik zei haar, dat ik facebook zou verlaten. Geen probleem…doe ik gewoon….kleine moeite….
Ik bleef mailtjes krijgen van der……hoe verdrietig ze was, dat ik het toch maar zo gedaan had……dat ik niet aan haar had gedacht….dat zij zich nu zo weinig voelde voor stellen……enz enz…
Dit was de druppel…. Zij maakte van mij, een vrouw met zelfvertrouwen, een vrouw, die steeds maar afvroeg of ze het echt steeds zo mis had…..
De relatie is nu net uit……ik mis de vrouw die ze was als ze hier is….maar ik ben ook blij dat het nu dus over is, omdat ik niet tegen die andere kant op kan van haar…..
Liefde is niet genoeg…….
Dit kan inderdaad verlatingsangst zijn Wilma, maar ook ziekelijke jalouzie. Haar kun je niet veranderen, dat moet zij zelf doen. Je kunt alleen de verantwoordelijkheid nemen voor je eigen keuzes. Wat mij verwonderd is dat jullie elkaar zo weinig zagen, terwijl je toch zegt dat het liefde was. Iets wat jij kennelijk prettig vond zo. Waarom? Door jezelf die vraag te stellen en te beantwoorden, voorkom je problemen in de toekomst.
Man, dit is zo herkenbaar.
zit ook in een relatie en het gaat van kwaad naar erger.
En het stomme is, ik zie het gebeuren en ik kan er niets aan doen. Wat ik ook doe of onderneem het blijft terugkomen.
En iedere keer wordt je een stukje verder geduwd. Mijn grens is helaas ook bereikt en dat vind ik heel jammer. Want hoe je het ook draait of keert, ik zie mijn vriendin doodgraag en het doet verschrikkelijk pijn om iemand die je zo doodgraag ziet op die manier te zien veranderen. Ik vrees dat ik enkel nog mezelf kan redden door de relatie te verbreken. Met alle pijn in het hart.
bij het lezen van het artikel herken ik mezelf, onlangs nog had ik een paniekaanval omdat mijn nieuw lief zich niet meldde één dag … het feit dat wij afgesproken hadden elkaar rustig aan te laten doen werd op die manier wel verbroken, … die persoon is iemand die zelf bindingsangst heeft, zij is iemand die zich niet kan vinden in iemand die haar volledig opeist … op dit moment en na lang nadenken en relativeren weet ik dat ik erover ging door mijn verlatingsangst de bovenhand te laten nemen … onder het motto eerlijk duurt het langst had ik besloten mijn gevoelen te tonen op dat moment maar ik had dit misschien beter niet gedaan.
Door wat er gebeurd is is er een soort van afstand tussen ons gekomen, waar ik me dan ook weer heel erg schuldig over voel … lezen op deze site doet goed want het opent mijn ogen op vele vlakken dus ik ga dit blijven doen!
bedankt voor de tips
annie
Dank je wel voor je reactie en je complimenten, Annie. Helaas heb je nu zelf de invloed van verlatingsangst in een relatie ervaren. En soms is ervaring de beste leermeester. Ik wens je veel sterkte en vergeet niet om aan je zelfvertrouwen te werken.