Wat een soulmate is en wat een zielsverwant? Er is veel te horen en te lezen over het vinden van je soulmate, of in het Nederlands zielsverwant. Veel mensen zijn op zoek naar hun soulmate. Jij ook?
Ik veronderstel dat ze de enige ware bedoelen, hun andere helft. Iemand bij wie ze zich volledig op hun gemak voelen alsof het vanzelfsprekend is dat ze bij elkaar horen, alles makkelijk en vanzelf gaat en er geen problemen zijn en zullen zijn.
Ik zal proberen een aantal vragen over wat een soulmate is te beantwoorden.
- Waar komt het begrip soulmate of zielsverwant vandaan?
- Kun je meer dan één soulmate hebben?
- Wat betekenen soulmates in je leven?
- Is een relatie met een soulmate probleemloos?
- Hebben soulmates altijd een (seksuele) relatie met elkaar?
- Herkennen soulmates elkaar als zodanig?
Waar komt het begrip soulmate of zielsverwant vandaan?
Het begrip soulmate of zielsverwant komt oorspronkelijk uit spiritueel gedachtegoed. Soulmates zijn zielen met wie je in een andere dimensie, voor je op Aarde kwam, diep verbonden was.
Als je sceptisch bent bij het lezen over spiritueel gedachtegoed en andere dimensies, neem ik je dat niet kwalijk. Voor mij is het geen probleem meer. Het maakt voor mij niet meer uit waar informatie vandaan komt. We zijn geneigd om te oordelen en onze mening te vormen op basis van dat oordeel. Ik luister naar WAT er gezegd en bedoeld wordt, niet naar waar het vandaan komt of wie het zegt. En als het resoneert met mijn gevoel, sta ik er voor open.
Kun je meer dan één soulmate hebben?
Ja, er zijn er meer. Je zult ze niet allemaal ontmoeten maar een aantal is zeker. Als je naar je andere helft op zoek bent, noemen we dat geen soulmate maar een tweelingziel.
Wat betekenen soulmates in je leven?
Als soulmates elkaar ontmoeten voelen zij zich, of één van beiden, direct vertrouwd met de ander. Dit betekent niet perse dat het je ware liefde is! Vaak hebben beiden wel hetzelfde ‘emotionele pad’ gelopen. Dat wil zeggen dat ze overeenkomstige ervaringen hebben en die op eenzelfde manier beleefd hebben, vandaar de naam soulmate, zielsverwant. Ze helpen elkaar, meestal onbewust, in hun persoonlijke ontwikkeling en groei. Dat gebeurt niet altijd op een manier die je verwachtte of graag gewild hebt. Het kan soms schokkend en confronterend zijn.
Is een relatie met een soulmate probleemloos?
Zoals je hierboven al gelezen hebt, is dat niet het geval. Soulmates halen het beste in elkaar naar boven en soms moet je veel van de ander leren om dat te bewerkstelligen. Soms moeten zij ook andere relaties hebben gehad om er aan toe te zijn een relatie met hun soulmate aan te kunnen. Pas als het bewustzijnsniveau van beiden voldoende ontwikkeld is, kunnen zij samen een geweldige relatie hebben.
Hebben soulmates altijd een (seksuele) relatie met elkaar?
Het antwoord is nee. Het is niet zo dat soulmates altijd mensen zijn van het geslacht waar jij je seksueel tot aangetrokken voelt. Het kunnen bijvoorbeeld ook vrienden zijn, een van je kinderen of je ouders. Maar zeker is het zo dat een partner er een kan zijn, ook bij een korte relatie. Het is namelijk niet zo dat je elkaar direct herkent. Daarover hieronder meer.
Het kan ook zo zijn dat je elkaar wel herkent, maar beiden een andere partner hebt die je niet kwijt wilt en er vrede mee hebt te weten dat die soulmate ergens op deze Aarde aanwezig is.
Herkennen soulmates elkaar als zodanig?
Wat je niet kent, herken je ook niet. Tenminste niet bewust. Onbewust trekken we naar mensen toe en trekken we hen ook aan doordat er een overeenkomst is in emotionele ervaringen. DAT is wat je herkent terwijl er veel andere ervaringen en gedragingen van die persoon zijn die je niet kent en waar je mee om moet leren gaan.
Dus herken je elkaar direct als soulmates? Nee, meestal niet. Al kan je dat gevoel wel hebben en er toch naast zitten De één is hier sensitiever dan de ander. Het kan ook zijn dat de één de ander als zodanig herkent maar niet omgekeerd. Degene die in zo’n geval de herkenning niet heeft, moet nog een stuk in zijn persoonlijke groei doormaken om hiertoe in staat te zijn.
Ga hem of haar niet helpen om ze niet kwijt te raken, laat ze vrij zodat ze hun eigen weg met de benodigde ervaringen kunnen doormaken.
Hiermee heb ik, hoop ik, een tipje van de sluier opgelicht over wat een soulmate is en wat een zielsverwant is. Haal een soulmate en je ware liefde dus niet door elkaar. Tenzij je al je soulmates voor de tijd dat het duurt als ware liefde kunt zien. Er zijn enkelen onder ons die zo gelukkig zijn direct hun ware liefde en soulmate ineen te treffen, maar dit is vaker niet dan wel het geval.
Ik raad je dan ook aan om het e-book De Law of Attraction en de Liefde aan te schaffen.
Ik stel je reactie op prijs. Dat kan hieronder.
Actueel…
Mijn gevoel…
Mijn hart gaat als een bliksem tekeer, ik word van links naar rechts gesmeten in deze bizarre Rollercoaster… alles pikzwart, tranen van binnen, niet voor te stellen hoeveel…
Mijn gevoel in mijn buik is onbeschrijfelijk en kruipt serieus naar mijn tenen en weer naar mijn hoofd, elke seconde weer. Zit in een te kleine kooi, vastgeketend, alles doet zoveel pijn, waarom gebeurt dit bij mij!!
Deze jongen die elke morgen positief opstaat voor een nieuwe dag… Altijd helpend, luisterend, altijd vol goede moed en energie om er weer tegen aan te gaan, nu… hoor ik de vogels niet meer fluiten, kan geen natuur meer ruiken… Waarom moet mij dit gebeuren!!
Ik realiseer nu dat er in mijn leven weinig plaats is geweest voor liefde, voor het grootste gedeelte te wijten aan mijzelf, altijd zoekende naar innerlijk geluk… innerlijk geluk wat is dat!!!??? Elkaar begrijpen zonder woorden!!!
Het gaat niet zo zeer om het intieme en dan breed gezien, dat zou toch wel komen als een relatie goed voelt…
Heb ik het gevoeld!!! Een soulmate, zielsverwant…
Toen ik een paar weken terug de eerste stappen zette in een wandeltocht met iemand die ik totaal niet ken… na de eerste seconde, de eerste letter… wat een warme deken…o wat had ik graag 24 uur met haar gewandeld, het voelde zo vrij, zo kalm, zo rustig… dit is waar ik naar op zoek ben… mijn zielsverwant, mijn missende grote stuk in mijn leven, gevonden en toch weer los moet laten… Omdat het niet anders kan… mijn lot voor het leven
Mijn gevoel…
Zou het kunnen dat ik mijn soulmate gevonden heb? Ik heb namelijk al 14 jaar een vriendin, en we zijn echt onafscheidelijk, precies een tweeling; na een relatie van 14 jaar ben ik terug alleen en zij ook. Toen ik een appartement aan het zoeken was zei ze dat er één te huur stond tegenover haar in de straat. Dat heb ik dan ook genomen. Het is nu al een jaar en ze komt elke dag langs. Niet binnen en ik niet bij haar. Dit zou uit haar jeugd komen en dat respecteer ik. Maar we zijn wel alle twee opgegroeid in een pensionaat, wel ergens anders. Al wat ze doet vertelt ze tegen mij en ik tegen haar. Ik hoop dat binnenkort de klik gaat komen. Kan er iemand daar antwoord op geven?
Dat zou heel goed kunnen Rik. Maar of de klik, zoals jij dat noemt nog komt, betwijfel ik. Niet na 14 jaar, dan was dat allang gebeurd.
dat is het hem juist we hadden alle twee al een relatie en alle twee na 14 jaar is misgelopen
Dat heb ik verkeerd begrepen Rik. In dat geval is het een kwestie van vertrouwen opbouwen. Als ze er aan toe is, kun je natuurlijk laten merken wat je voor haar voelt.
Ben een vrouw tegengekomen waarvan ik denk dat het mijn soulmate is. Het gevoel is heel diep. Ik heb gezegd; al heb je een houten been, dat zou me niks uit maken. Ik weet niet of ze knap is. Maar als ik haar zie of met haar praat voel ik me intens gelukkig. Dat gevoel kan ik niet beschrijven. Dag en nacht denk ik aan haar. Heb het gevoel dat zij mijn soulmate is. Alleen weet ik niet of dat wederzijds is. Urenlang hebben wel aan de telefoon gezeten en raakten niet uitgepraat. We schrokken ervan dat we zolang hadden gebeld. Heb het gevoel dat ik haar nooit meer kwijt wil.
Kun je een soulmate vinden via het Internet? Weten dat het je soulmate is zonder hem ooit in real live ontmoet te hebben?
Je kunt je soulmate overal vinden. Maar op afstand is dat moeilijk te beoordelen. De kans dat je jezelf voor de gek houdt omdat je het zo graag wilt, is dan teveel aanwezig. Je moet altijd controleren of je gevoel klopt en dat kan alleen als je hem regelmatig real live ontmoet.
oke, het is nu ruim 2 jaar na je reactie, maartoch.
moet je je in dergelijk geval niet eerst afvragen of je dat wel moet doen? ontmoeten? zeker als je al een relatie hebt met iemand? ik zit zelf namelijk in dat schuitje, als vriend van iemand die het gevoel heeft haar soulmate via social media ontmoet te hebben. en ik kan je zeggen, dat levert behoorlijk veel stress, speurwerk op social media en slapeloze nachten op. jaloezie? misschien wel, maar moet ik een ontmoeting tegenhouden of niet? daarbij gaat het om iemand die 30 jaar jonger is en in tunesie woont. ik begrijp dat het gevoel heel sterk kan zijn, maar kan je jezelf daar ook overheen zetten? ze vind het zelf namelijk ook best eng(net als ik),omdat het beslist niet haar bedoeling is een relatie met een 18jarige (lelijke,geloof me) jongen in tunesie te beginnen, maar ze wel graag daar heen wil voor een ontmoeting
TIPS???
Dag Hans, als ze dat graag wil zou ik haar niet tegenhouden. Dat zou tussen jullie in gaan staan. Je moet alleen niet naïef zijn. Ik bedoel niet dat ze een relatie met hem zal beginnen maar in het algemeen. Waarom ga je niet mee? Dat is veiliger, niet alleen wat jullie relatie betreft maar in het algemeen, ook voor haar. Laat hem eerst weten dat je samen komt. Wimpelt hij dat af, dan weten jullie genoeg. Doet hij dat niet, dan ontmoet je hem eerst samen.
Beste Eva,. Ja dat kan je soulmate via internet vinden, mijn soulmate heb ik ook via internet gevonden.
Ja Eva dat kan absoluut! Ik heb het namelijke zelf onlangs meegemaakt en het is redelijk heftig. Je voelt en merkt aan alles dat het juist zit ook al heb je elkaar nog niet ontmoet. Tot het moment dat je elkaar echt onder ogen komt blijf je het ontkennen maar van zodra die eerste ontmoeting er is geweest laat je alle twijfel varen en voelt het alsof je elkaar al jaren kent.
Eva,
Ik heb zelf ook mijn soulmate via internet leren kennen….in een chatbox dan nog of all places. Reeds vanaf onze eerste gesprekken in de chatbox werd het voor ons beide duidelijk dat er meer dan een gewone klik was. Allebei hebben we het moment om elkaar in het echt te ontmoeten zo lang mogelijk uitgesteld maar uiteindelijk zijn we overstag gegaan. Het is intussen nu zo’n 9 maanden geleden sinds onze eerste ontmoeting en onze “relatie” is er alleen maar sterker op geworden. We zijn er allebei van overtuigd dat onze liefde voor elkaar puur, oprecht en onvoorwaardelijk is. Dus ja, je kan via internet jouw soulmate ontmoeten. Ik kan het niet beter uitdrukken dan dat het een soort zesde zintuig is dat jou er alert voor maakt.
Ik heb mijn soulmate ontmoet en een leuke avond gehad. We zouden elkaar terug zien en dan stuurt hij een sms’je dat hij terug naar vriendin van vroeger gaat. Dat doet pijn, ik dacht gewoon dat is hem. Waarom kiest hij toch voor die ander uit verleden. Ik wil hem als vriend niet kwijt.
Fanny, hoe weet je dat dit je soulmate is?? Er is meer voor nodig dan een leuke avond om dat te weten. En waarom hij voor die ander kiest, is niet belangrijk. Dat zijn zijn keuzes en daar kun jij niets aan veranderen. Het beste is als je hem nu even een hele tijd niet ziet.
Hallo,
Ik heb mijn soulmate ontmoet, ik kan mij volledig herkennen in wat hier beschreven staat. De ontmoeting, herkenning was zeer heftig, en ja, het is geen probleemloze relatie.
Ik ken mijn soulmate al heel lang. 25 Jaar geleden (toen 19 jaar) waren we verliefd, maar het werd geen relatie omdat hij al in een relatie zat. Hij is intussen van deze vrouw gescheiden en ik zit in een zeer slecht huwelijk. Wij zijn altijd aan elkaar blijven denken. Na die 25 jaar nam hij dus enkele maanden geleden contact, via Facebook. We spraken af en werden overrompeld door onze sterke gevoelens voor elkaar. Zonder woorden voelden we aan dat er iets heel bijzonder met ons gebeurde. We voelden ons thuiskomen, alles klopte. Ik zag plots in dat ik in een zeer destructief huwelijk zit en dat ik uit zelfrespect hieruit moet. Een week na onze ontmoeting zei ik mijn man te willen scheiden.
De scheiding werd ingezet en onze relatie liep verder. Samen zijn voelde op alle vlakken fantastisch, ook voor hem.
Een maand geleden werd het voor hem te moeilijk. Mijn scheiding verloopt niet zo vlot omwille van psychische problemen van mijn man. Mijn soulmate en ik hebben beide kinderen en het is ook erg moeilijk om in deze situatie een relatie te hebben zoals we willen, hij heeft het moeilijk naar onze kinderen toe dat ik nog getrouwd ben en wil dat ik ga scheiden omwille van mezelf, omdat ik mij moet losmaken uit deze slechte relatie, en niet omwille van hem. Hij zegt dat hij nog steeds veel van me houdt maar dat er nu geen volwaardige relatie kan zijn. Hij wil vrienden zijn, maar dat is moeilijk. Als ik over gevoelens praat sluit hij zich af. Hij wil ook niet zeggen of het later nog terug goed komt. Hij is bang en sluit zich af. Hij heeft waarschijnlijk gelijk, ik moet dit hoofdstuk in mijn leven eerst goed afsluiten. Hij heeft mij daar heel veel inzicht in gegeven.
Het is wel heel moeilijk, ik heb me nog nooit zo verscheurd gevoeld vanbinnen. Wat moet ik doen, hem ook loslaten, werken aan mezelf en dan zien? Als hij mijn soulmate is trekken we toch weer naar elkaar. Ik hoop het zo, maar ik durf niet los te laten, ik wil hem niet kwijt. Ik voel dat we voor elkaar gemaakt zijn.
Hij heeft inderdaad gelijk Isa: je moet dit hoofdstuk in je leven afsluiten, onafhankelijk van hem. Anders is het niet zuiver. Laat hem maar los, als het zo moet zijn dat jullie elkaar in de toekomst weer opzoeken, merk je dat vanzelf. Heb vertrouwen!
Ik ben vanaf mijn puberteit 10 jaar samen geweest met mijn ex. Nu ben ik inmiddels 28 en 5 jaar geleden zijn we uit elkaar gegaan. Het proces van elkaar loslaten was erg ingewikkeld en heel pijnlijk.
Lange tijd heeft hij mij geprobeerd terug te krijgen maar voor mij werkte het toen benauwend. Helemaal loslaten kon ik ook niet ook al had ik inmiddels een nieuwe relatie.
Nu we een jaar helemaal geen contact meer hebben draag ik hem nog steeds elke dag met me mee. Of het nu een droom is, een oude herinnering of een liedje op de radio ik heb nog steeds intens veel verdriet dat hij niet meer in mijn leven is. Ik kan verhalen over hoe het gaat met zijn nieuwe liefde niet verdragen. We hebben samen veel meegemaakt, pijn en verdriet gedeeld, ik heb nog nooit zo’n intieme band met iemand ervaren. Ik weet dat hij mijn soulmate is maar op seksueel vlak voelde ik me niet meer tot hem aangetrokken.
Elke dag heb ik twijfels of ik contact moet opnemen voordat hij gaat trouwen of kinderen krijgt en ik te laat ben.
Maar tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet of ik een volledige relatie kan hebben ook op seksueel gebied. Alles klopt verder, ik voel innerlijke rust, me geliefd, gesteund en stabiel bij hem. Ik weet dat hij mijn soulmate is maar ik kan zijn leven niet overhoop halen nu hij mij misschien eindelijk los heeft kunnen laten en misschien wel gelukkig is. Al kan ik me haast niet voorstellen dat hij mij niet mist want diep van binnen denk ik dat ik altijd dicht bij hem ben. Hij kon niet anders dan mij loslaten omdat ik hem niet kon geven wat hij verdiende en nodig had. Ik ben boos op mezelf want hij verdiend alle liefde. Ik wil zijn geluk niet verstoren daarvoor hou ik teveel van hem.
Ze zeggen wel eens: echt liefde is ook kunnen loslaten. Moet ik hem loslaten? Als ik geen keus maak sta ik mijn eigen geluk ook in de weg.
Alvast bedankt voor jullie advies.
Het beste dat je kunt doen, is hem loslaten. In de pubertijd maken dingen heel veel indruk en zeker kan het je soulmate zijn. Maar een relatie heeft alleen kans van slagen als je je op 4 gebieden tot elkaar aangetrokken voelt: lichamelijk, emotioneel, mentaal en spiritueel (=waardensysteem). Ontbreekt een van deze vier, dan houdt de relatie geen stand zoals je zelf ervaren hebt. Dat betekent niet dat je niet van iemand kunt houden. Je kunt van veel mensen houden.
hallo,
Het klinkt raar maar ik heb drie van mijn soulmates ontmoet, alle drie wat mee gehad, maar alle drie zijn zij uit mijn leven. De tweede daar heb ik een vriendschap mee kunnen opbouwen en hij belt mij soms, maar hij heeft nu een relatie en ik heb daar vrede mee. De andere twee hebben de ene relatie na de andere en van hen heb ik mijn grootste levenslessen gehad. Ze lijken ook een beetje op elkaar. Als we bij elkaar zijn dan voel ik de rust, zachtheid en liefde, maar als ze druk in hun hoofd zijn, dan zien ze mij totaal niet. Ik heb dan ook moeten leren om meer om mijzelf te geven en van mijzelf te houden. Hun overeenkomst is dat ze alle drie geen kinderen hebben, maar er wel naar verlangen….hun leeftijd varieert van 46, 38, 35. Ik zelf ben 45 jaar.
groetjes,
Je
Ik heb mijn soulmate ongeveer 13 jaar geleden ontmoet. Als relatie begonnen maar niet klaar voor elkaar.Toch hebben we elkaar nooit los kunnen laten en kwamen we altijd weer nader tot elkaar. Nu blijkt dat we door een kind aan elkaar verbonden zijn en is de afstand tussen ons groter dan ooit. Heel pijnlijk, helemaal omdat ons kind precies is zoals hij. Ze kijkt, doet en is zoals hij. Nu dus een hele verdrietige situatie.
Kan je een soulmate of zielsverwant ontmoeten die ouder is dan jij en nog nooit gezien hebt, alleen via de digitale snelweg en via de telefoon gecommuniceerd hebt
Ja dat kan, Lieke. Maar of het ook echt zo is, kun je pas bepalen als je iemand beter en in real life leert kennen.
Ja wie weet heb ik ook mijn soulmate gevonden! De tijd zal het leren…
De eerste ontmoeting klopte gewoon. Ik herkende enkele details en ik was zeer onder de indruk. Een dag nodig om weer te landen 😉
O,wat komen deze reacties en dit mooie artikel als geroepen bij me binnen. Ik heb het al met twee vriendinnen besproken. Ik ben verliefd geworden op een man. En het eerste gesprek dat we hebben gehad, leek het alsof er een bom ontplofte en mijn ziel geheel geopend werd.Ik kreeg het ook warm. En het gesprek viel enkele momenten stil. Ik had het gevoel dat er bij hem ook het een en ander gebeurde. We hebben het niet over gehad, maar er was een grote spanningsveld en aantrekkingskracht aanwezig. Ik twijfel nu of het hevige verliefdheid is of twee zielen die elkaar weer hebben gevonden. Dit gevoel heb ik een keer eerder meegemaakt en omdat ik het herkende werd ik bang. Tijdens het gesprek keken we in elkaars ogen en maakten we een connectie het leek of het een eeuwigheid duurde. Hij wilde nog langer het gevoel vast houden. Het leek alsof onze zielen in elkaar wilde vallen elkaar omstrengelen. Omdat ik hem nog niet zo goed kenden was ik voorzichtig omdat ik schrok van het gevoel wat het in me losmaakte. Ik zie hem regelmatig en we hebben veel oogcontact, ik ben diegene die hem nog op afstand hou. Maar ik ben hevig verliefd, omdat ik dit gevoel een keer eerder heb meegem. maakt het me wel voorzichtig omdat ik er heel veel verdriet had gedaan.
Nu sta ik op een punt om de uitdaging aan te gaan. Het is wel moeilijk maar omdat het gevoel zo sterk is en ook zijn aantrekkingskracht wil ik het een kans geven. Hij is er al klaar voor alleen ik moet me er aan toe geven. En kijken wat de toekomst brengt. Wat is dit hevige verliefdheid of toch een soulmate. Wanneer hij in me buurt is voel ik me zo op mijn gemak. IK voel me gelukkig, vredig en natuurlijk ook gespannen. Wie geeft me advies.
Er valt niet veel te adviseren, Miranda. De tijd zal het leren. Ga zo normaal mogelijk met hem om, leer hem goed kennen en laat verder het initiatief aan hem over.
Pffff, dit stukje slaat in als een bom…. 2,5 jaar geleden leerde ik een jongen kennen die voor mij voelt als mijn soulmate. Er zijn ontzettend veel overeenkomsten in ons verleden, maar ook in ons heden. We worstelen met veel dezelfde problemen, onzekerheden e.d.
Maar ons contact is alles behalve ” rustig” te noemen. Begin dit jaar escaleerde de situatie en besloten we het contact stop te zetten, ik kreeg een relatie met iemand anders (waarbij ik ook veel herkenningspunten had) maar mijn gedachten bleven bij die ene persoon en ook droomde ik dikwijls over onze hereniging. Die hereniging is er ook gekomen gelukkig (inmiddels was het uit met mijn andere relatie) en nog is ons contact erg onstuimig te noemen. Nu sta ik op het punt om een vrij drastische beslissing te maken, namelijk me er bij neer te leggen dat hij dan waarschijnlijk wel mijn soulmate is, maar wij duidelijk niet bij elkaar passen voor een relatie, en nu zegt hij tegen mij (dit was voorheen niet het geval) me niet kwijt te willen….. Nu ik dit stukje gelezen heb, begin ik dan ook weer te twijfelen. Zou hij nu dan door hebben dat wat wij “hebben” toch wel meer voor hem betekent dan dat hij zich al die tijd realiseerde??? Verder (om het verhaal nog ingewikkelder te maken) is de andere man waar ik dit jaar kortstondig een relatie mee heb gehad ook van gedachten veranderd (hij had het uitgemaakt) en wil me terug. En nu weet ik niet meer wat ik moet doen, geef om beide, wil ze beide niet kwetsen, maar weet niet meer wat ik moet doen. Gaan voor de situatie waarin er nog niet zo heel veel in is “fout” gegaan, maar waarmee ik me veel minder diep verbonden voel, of voor degene die echt voelt als mijn soulmate?
Hallo,
Ik heb relatie na relatie gehad, ben 2 x getrouwd geweest en ben vaker belazerd.
Ik ben op een camping terecht gekomen waar ik in de zomer woon.
Daar ben ik een vrouw tegen gekomen waar ik me eigenlijk meteen toe aangetrokken voelde, en we hebben ook een zeer korte relatie gehad.
Voor mij is zij mijn soulmate, zij voelt het niet zo en zelfs de vriendschap is over.
Nu heb ik weer een andere vriendin, maar ik blijf aan haar denken.
Nu heb ik het gevoel dat ik mijn huidige vriendin belazer omdat ik nog steeds aan die ander denk.
Ik wil het gevoel niet kwijt dat ik straks mijn soulmate helemaal verlies.
Al zie ik haar niet meer en spreek ik haar ook niet meer.
Kan iemand me vertellen waarom ik dit gevoel zo sterk voel?
Bij voorbaat dank, Mario
Hoi, ik wist niet eens wat een soulmate was tot mijn soulmate mij er op attendeerde. Ik heb deze verhalen nu gelezen en ik herken mij er zelf in. Ik woon al jaren samen maar heb haar ontmoet en ik kan u zegen dat ik haar nooit weer wil verliezen. Wat er ook gebeurt, ik ga voor haar ook zij is getrouwd maar we kennen elkaar door en door. Ik voel me geweldig bij haar. Samen huilen samen lachen, alles met elkaar delen. Ze is zo lief en ze heeft mij op heel veel punten verbeterd. Maar allebei hebben we ook wat thuis zitten dat doet pijn maar er zit iets heel diep in mijn hartje en dat is zij: mijn geheime liefde forever, echt forever. Ik hou zoveel van deze vrouw en gelukkig is het wederzijds. We hebben de zelfde slogan “Ga nooit weg zonder te groeten, wat er vandaag is kan er morgen niet meer zijn” en ik geniet nog elke dag, heerlijk.
Ik ben onlangs een vrouw tegen gekomen, die steeds meer ondanks alles voor mij is gaan betekenen. Zij luistert en antwoordt op haar manier naar mij, ze geeft ook advies en is open en oprecht. Ik kan met haar praten en lachen en naar mijn idee ook huilen. Het voelt aan alsof zij mijn ik naar boven brengt die ik al jaren heb onderdrukt. Zij haalt voor mij de beste uit mij. Het doet zelfs een beetje pijn in mijn hart als zij weg is bij mij. Verliefd op haar ja, maar veel meer dan dat ik ben een man van bijna 50jr en ondanks alle buikkriebels die ik krijg van haar probeer ik de situatie te vatten maar het lukt niet. Ze zit in mijn hoofd en in mijn hart en naar mijn gevoel en de hare blijft dat zo.
We zijn geen partners van elkaar en ik hoop dat als de situatie ooit zo is dat we dat wel kunnen worden. Ik heb dit nog nooit voor iemand gevoeld.. zij is mijn soulmaat voor zover ik het weet, ze is voor mij een enorme magneet die mij aantrekt en dat doe ik ook bij haar zegt ze. Dus de tijd zal het weten wat dit brengt… thnx voor het lezen..
Hallo Philip, bedankt voor het mooie verhaal van jou! Het roept wel vragen bij mij op.. want ik ben heel benieuwd waarom je dan nu niet voor deze dame gaat!? Je voelt dus goed aan, en zij ook, dat jullie elkaars soulmates zijn.. leeftijd is hierin ook niet van belang. Waarom ga je er dan nu niet voor? Ik weet zelf dat je al op een level bent als je weet dat je voor elkaar gemaakt bent en zo’n klik hebt.. Ik erg benieuwd naar jouw reactie! Veel liefdes geluk voor jullie
Een heel bizar verhaal.
Toen ik een jaar of 3 oud was en net naar bed gebracht door mijn moeder,
(ik sliep nog niet) maar ineens merkte ik dat ik niet alleen was in mijn kamertje. Ik keek op en aan het voeteneind bij mijn bed stond een man.
Ouderwetse maar mooie kleren aan (een pak met gouden horloge ketting en in zijn hand hield hij zijn hoed vast)Eerst was ik een beetje bang en ging goed rechtop zitten misschien om te gaan gillen… maar toen ik in zijn ogen keek ….zo mooi zo blauw en zo vol van liefde naar mij toe….
Hij vertelde me dat hij me niet wilde laten schrikken maar kwam vertellen dat hij weg moest …….en ik zag oprechte pijn en verdriet in zijn ogen…ik vroeg mag u niet bij mij blijven ? hij zei dat dat niet mocht en het ook heel erg vond. Ik vroeg mag ik dan met u mee ? dat kon niet……ik huilde.. hij zei: ik moet nu gaan… ..zo’n intens verdriet overmande me zoals ik nog nooit verdriet had gevoeld. Zelfs niet zo’n intense liefde terwijl ik toch heel veel van mijn ouders en mijn broertje hield.
Hij ging weg, daar waar normaal mijn raam was …en ik vond het niet eens gek….ineens bij het raam was hij er niet meer …..en ik viel huilend later in slaap
Nooit zou ik hem vergeten….en heel soms, als ik eraan terug dacht, jaren later, voelde ik diep van binnen weer die intense pijn die ik als kind heb gevoeld toen hij weg ging.
Toen ik ouder was (23 jaar) trouwde ik. Een lieve man.
Gaande weg de relatie kon ik het steeds moeilijker, om te geven , ik hield van hem maar ik voelde dat hij meer van mij hield dan ik terug kon geven. Na 20 jaar was ik er zo moe van..maar wist het zelf eerst niet.We hadden oudere kinderen en alles voor elkaar, wat kan een mens zich meer wensen. Maar ik was echt zo moe van alles…in de war ook ..wat ik ermee aan moest….
Ik werd ziek en kreeg een inwendige bloeding, de ambulance kwam.
In de ambulance zakte mijn bloeddruk weg en ik zei tegen de man naast me , geeft niet …laat me gaan …..ik wil niet meer.Nooit over nagedacht maar ineens wilde ik dat zo.Hij zei: niet in mijn ziekenwagen.
Ineens toen ik de operatie kamer werd binnen gebracht was er alsof er iets in mijn hoofd zei ..het nog geen tijd was ik iets “anders” moest gaan doen..
Onderhand weer thuis maanden verder en ik wist nog steeds niet wat ik dan moest gaan doen …dat andere …wat was dat dan???
Onderhand leerde ik iemand kennen via internet omdat ik een vraag had over een ding wat ik ergens had gekocht op een rommelmarkt. Hij had daar verstand van.
We hielden contact ook omdat hij dingen uitzocht voor me.
Mijn relatie liep niet meer en ik was tijdelijk even ergens anders gaan wonen .
Op een gegeven moment leek het handiger dat deze man het voorwerp zelf zou zien.Ook voor de taxatie ervan.Een afspraak gemaakt .
Ik kom binnen lopen en zag hem met zijn rug naar me toe zitten ik blijf staan en kijk, waarom weet ik niet maar ik kon op dat moment niet anders alsof het een herkenning was en ik het niet kon plaatsen nog. Ik wist dat hij het was ….al had ik hem nog niet eerder ontmoet dacht ik.
Ik loop toch maar door en noem zijn naam…hij draait zich om…….
Daar was hij …..de ogen … de ogen van de man die bij mij was geweest toen ik klein was….
Ik ga zitten ogenschijnlijk rustig , we drinken en eten wat hij ziet me langdurig in de ogen aan en zegt..En? ben je nu rustig?
We kwamen in een neerwaartse spiraal van ellende terecht,raakten alles kwijt wat we ooit hadden,werden bedonderd en bedreigt Wat we ook probeerden om alles weer goed te krijgen kwam er tien keer zoveel narigheid voor terug..konden zo weinig bij elkaar zijn door alle ellende.
Maar als we eens weer bijelkaar waren en lagen te slapen op exact hetzelfde moment deden we onze ogen open, keken elkaar aan met een glimlach…en sliepen weer in.
Al zat er honderden kilometers soms tussen ons in ….. we waren beide wakker op dezelfde momenten keken op de klok , als we later overdag elkaar telefonisch even spraken bleek dat ook op afstand, we dat hadden….we waren beide op precies hetzelfde tijdstip wakker geweest.
Of hij denkt aan me, op dat moment gaat zijn telefoon….ik. Andersom ook…zoveel voorbeelden..
We zijn bijelkaar , gelukkig wel, samen.
Of dit zielsverwandheid is weet ik niet, wel dat het bijzonder is.
Dit is mijn verhaal.
In 1999 ontmoette ik hem X…hij zat bij me in de klas.
Vanaf het moment dat we mekaar spraken was het raak, 4 jaar lang waren we elkaars beste maatjes en zoveel meer. We vulden mekaar aan, dachten hetzelfde, hadden dezelfde interesses en onze eigen interesses waarvoor de andere begrip had. We gingen veel uit samen en gedoogden anderen, maar kwamen altijd weer bij mekaar terug. We spraken onze liefde voor mekaar nooit uit. Iedereen in onze omgeving zag het en voelde het…
X en M waren een…
Na 4 jaar intense met elkaar omgaan kwam er een einde aan onze opleiding. We gingen onze eigen weg. Ons contact verwaterde maar we bleven met onze gedachten bij mekaar. We mailen zo nu en dan en we zagen elkaar nog af en toe.
Toen ontmoette ik mijn huidige vriend. twas geen liefde op het eerste gezicht, maar dat groeide. We hebben alles heel rustig an gedaan en nu wonen we inmiddels in een eigen koopwoning, hebben een goede baan en zijn gelukkig. In december zijn we 10 jaar samen. Hij geeft me rust, ik voel me veilig bij hem.
Maar tijdens onze relatie heb ik altijd aan X gedacht we hebben gemaild en een jaar of 3 terug hebben we een dag samen doorgebracht. Hij zoende me, maar op dat moment schrok ik daar enorm van waardoor ik direct naar huis ben gegaan…tijdesn mijn rit naar huis kreeg ik een raar gevoel…had ik wel naar huis moeten gaan…
Op dat moment heb ik besloten om het contact op een laag pitje te zetten, het kwam me te dichtbij.
En nu hebben we weer contact…we hebben dagelijks contact, X heeft een vriendin,2 jaar, woont samen maar geeft aan niet te denken oud te worden met haar. Hij kan me niet loslaten, heeft altijd aan me gedacht en in zijn gedachten vaak gedacht aan hoe het zou zijn als wij een relatie hadden, dat we eigenlijk samen hadden moeten zijn….en ik denk en voel dat ook..al jaren. We vertrouwen elkaar 100% vertellen onze diepste geheimen en gevoelens…
We willen heel graag wat afspreken maar ik ben heel bang voor wat komen gaat.
Is dit echte liefde…zijn het oude herinneringen, zijn we echt de soulmates die we denken te zijn van mekaar. Ik voel het wel zo…
Tegelijkertijd zegt mijn verstand dat ik nu een goed leven heb. Ik ben gelukkig met wat ik heb en gelukig met mijn lieve vriend. We zijn maatjes en geliefden, vertrouwen mekaar en we zijn samen volassen geworden…we zijn vanaf ons 20ste bijmekaar en hebben dus al veel meegemaakt.
Ik kan dat niet zomaar opgeven voor een jeugdliefde….of is het meer dan dat?
Wat een herkenning op deze site…. Hier mijn verhaal. Wat ‘schots en scheef’ opgeschreven, want het is nog steeds actueel.
In september 2010 ontmoette ik een man bij wie ik me bij de eerste aanraking compleet en volledig veilig voelde. Op een niveau dat ik zelf niet kon begrijpen. Seksueel kon ik me met hart en ziel aan hem geven. Alles voelde natuurlijk. Emotioneel werd een verdriet geraakt dat ik al mijn hele leven bij me draag. Als ik bij hem was voelde ik me op een wonderlijke manier vervuld en transformeerde mijn verdriet in een openheid, blijdschap en vervoering die ik alleen op korte momenten eerder in mijn leven heb gekend. Ik was speels, licht, creatief en liep over van energie. Het was geen ‘gewone’ verliefdheid.
Hij voelde zich als een magneet naar mij toegetrokken, zei hij, en voelde zich onverklaarbaar gelukkig als hij me zag, ook als ie dagen voor de ontmoeting in een zware periode had gezeten. Hij voelde zich thuis op een manier die hij niet kende. Hij opende zich terwijl hij in het gewone leven een gesloten man is, hij ontspande. Tijdens het vrijen gebeurden er wonderlijke dingen. Hij was verbaasd, ik deed alles ‘goed’, alles klopte voor hem, dat kende hij niet. We vloeiden als twee dolfijnen in elkaar over. Daarnaast kwamen we heel vaak samen terecht op een plek waar het zo mooi, stil, licht en ruim was dat we er beide stil van werden. Vol ontzag keken we naar elkaar en vielen in extase. Ook ‘zag’ ik beelden uit zijn verleden, hij ‘zag’ mijn artistieke innerlijke kind, we ‘zagen’ elkaar, we straalden en waren innig en op een onverklaarbare manier vervuld.
De relatie met hem heeft een half jaar geduurd. Hij had een vriendin waar hij niet gelukkig mee was, maar durfde het nog niet uit te maken. En hij ging vreemd gedrag vertonen. Trok zich terug, wilde afstand houden, zei dat hij geen volledig JA voelde en verbrak uiteindelijk de relatie. Ik was kapot. En ben dat nog steeds. Hoewel ik het verdriet nu beter kan dragen.
We hebben een aantal maanden geen contact gehad. Op afstand kon ik voelen dat hij ziek was en bij navragen bleek dat te kloppen. Hij daarentegen gaf aan dat hij maar op momenten met me bezig was, hij wilde me vergeten. Hij bevestigt nu dat hij nog steeds een wezenlijke kern voelt met mij maar dat hij op dit moment in zijn leven op zoek is naar iets anders. ik zie hem met vele andere vrouwen en ik voel me ontheemd. Als we elkaar in de ogen kijken en in elkaars nabijheid zijn is er die woordeloze verbinding. Ik weet waar hij is en ik weet dat hij mij bewust is.
De pijn is bij mij zo hevig dat ik mezelf voorhoud ‘waarschijnlijk zijn we geen tweelingzielen, anders zou hij voor mij gekozen hebben…..’ En als ik lees ‘laat de ander vrij zodat ze hun eigen weg met de benodigde ervaringen kunnen doormaken’…. dan vraag ik me af hoe ik dat in godsnaam moet doen..
Ook de gedachte dat hij er niet toe in staat is heeft me niet geholpen tot nu toe. Hij zegt het letterlijk, dat ons contact te intens is, hij ziet mij als zijn spirituele maatje, maar niet als een vrouw om een liefdesrelatie mee te hebben. Hij zegt die intensiteit niet te willen, hij begrijpt het zelf ook niet.
Ik kan niet anders dan hem vrij laten. En hoop dat mijn ziel tot rust komt…
met warmte, Annyta
Hoi.
Ik ben 16 jr getrouwd heb 2 kinderen en ben bijna 40 jaar.
Dacht dat ik getrouwd was met die liefde van m’n leven en was tot lange tijd gelukkig, maar miste iets in mijn relatie.
Door dat ik zo ‘verliefd’ was ging ik voor 150% voor m’n relatie.
Achteraf bleek dat ik een bepaalde valse hoop, om mijn emotioneel afwezige vrouw ( zo nu blijkt) voor mijn aandacht te winnen.
En toen gebeurde het, ik ontmoette ‘haar’ toen 23 jaar inmiddels 25 jaar. We begrijpen mekaar, voelen mekaar aan, zelfde humor, interesse. We halen het beste in elkaar naar boven, maar ’triggeren’ mekaar ook ontiegelijk. We zijn beiden erg heftig en ik vind het heerlijk.
Alle muren die je normaal om je heen bouwt om je te beschermen tegen de buitenwereld, daar had ze totaal geen last van, ze stond ineens dichtbij me.
Erg eng, maar ook erg vertrouwd.
Ze graaft in mij, en ik in haar.
Onze vriendschap is uitgelopen op een buitenechtelijke relatie, en ook daarin was alles spetterend, seksueel was/is het ongelofelijk.
Voor het eerst voel ik me gewaardeerd, gewild en bemind.
En nee de roze bril momenten zijn al voorbij.
Doordat we nu steeds tegen het feit aan lopen dat ik nog steeds getrouwd ben, en me daar ook rot onder voel naar mijn vrouw, heb ik er een punt achter gezet.
Ik vind scheiden een grote stap, ben bang dat ik mijn kinders leven verwoest voor het leven, maar tegelijkertijd doet het me zelfs fysiek pijn dat ik haar zo mis.
Het feit dat ik haar niet meer kan spreken, me kan ontspannen, mezelf kan zijn, herkend voel maakt me radeloos en ongelukkig.
Tegelijkertijd, zie ik mijn vrouw ook worstelen (we zijn in huwelijkstherapie) om het zo goed mogelijk te doen.
De vraag is nu, kies ik voor mijn eigen geluk, en ga ik voor mijn soulmate (wat leeftijdswise ook nog niet makkelijk is) of blijf ik in mijn ‘veilige, dit-is-wat-ik-heb-opgebouwd’ relatie.
Ik vind het moeilijk.
De geschiedenis heeft uitgewezen bij ons, dat wanneer we een radio stilte afspreken, of uit mekaar gaan, we toch weer naar elkaar toe trekken. Is dat dan zwakte, of kunnen we niet anders.
*HELP*
Dank je wel voor het delen van je verhaal Dennis. Dat is inderdaad geen makkelijk situatie. Een die veel onzekerheden met zich mee brengt en je confronteert met dingen waar je waarschijnlijk nooit eerder over hebt nagedacht. het is ook een proces dat tijd nodig heeft. Alles voor jezelf op een rij zien te krijgen, wat niet makkelijk is als je in zo’n emotioneel turbulente positie zit.
Er is een ding dat voor jou heel duidelijk moet zijn: jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van een ander. Mensen maken hun eigen geluk.
Er is een verschil tussen moeten en willen. Let eens op wat je echt wilt en niet op wat je van jezelf (of wie dan ook) moet. Je gevoel wijst je de weg daarbij. En wat je kinderen betreft: is je nieuwe liefde bereid om een goede, aandachtige stiefmoeder (akelig woord) voor hen te zijn? Voor hen is het belangrijk dat zij zich welkom voelen. Ik weet niet hoe oud zij zijn, boven de 12 mogen ze zelf kiezen bij wie ze willen wonen.
Maar eerst zul jij een keuze moeten maken.
Ik besef dat dit geen antwoord is waar je zekerheid aan kunt ontlenen maar ik hoop dat het een beetje helpt. Sterkte!
Hoi Dennis,
Ik zou gewoon gaan voor je soulmate. Wat heeft het nog voor een zin als jullie al in huwelijkstherapie zitten??
Het is zoals het is. Live your life! Je raakt je kinderen echt niet kwijt, zij zullen altijd van jou blijven. Je kinderen zijn gelukkiger, als jij gelukkig bent!!!
Succes!!!
Els
Dit is een mooi stukje over soulmates. Waar ik nu ondersteboven van ben is dat ik me realiseer mijn soulmate kwijt te hebben geraakt. Ze heeft de relatie verbroken, maar we hebben al die tijd het beste in elkaar naar boven gebracht en ontwikkeld. Alleen door zoveel druktes met elkaar in onbalans geraakt. Ze geeft aan dat haar kracht op is, terwijl ik er zoveel kracht voor over zou hebben om weer samen te zijn. Maar in het stukje staat dat je ze vrij moet laten om de weg te vinden om de nodige ervaringen op te doen. Dat heb ik nu dus ook gedaan, maar zal dit er dan toe leiden dat de weg weer naar mij toe kan leiden? Er zijn meer soulmates kennelijk, dus ik hou me maar niet meer voor de gek. Maar ik hoop door het afstoten van haar er een ander effect is om te creëren. Omdat ik tot nu toe alleen maar het zelfde resultaat haalde en dat was een afstandelijke houding van haar. Hopelijk dat zij tot deze conclusie komt, dat ik ook haar alles was.
Als je je ware liefde en tevens je soulmate kwijt raakt en dat achteraf pas goed realiseert dan is de pijn niet voor mogelijk te houden…
Ik ben al maanden ondersteboven. Heb al 10 jaar een relatie en was nooit voldaan. We zijn een jaar uit elkaar geweest en toch weer bij elkaar gekomen en in de drie jaar erna twee kinderen gekregen.
Echter bleef ik ontevreden en ik besloot mailcontact met lotgenoten te zoeken.
En vanaf het eerste telefoontje dat ik met mijn mailmaatje had tot nu zitten we beiden in een achtbaan die we zelf niet snappen. We denken hetzelfde, voelen hetzelfde, beleven hetzelfde, op alle vlakken. Er is niets en niets wat we niet in elkaar herkennen. En we zien elkaar wanneer het kan, dus meerdere keren per week – zowel spannende dingen als de familie dingen en alles klopt gewoon. Zodra we bij elkaar weg zijn missen we elkaar en dat gaat niet weg tot dat we elkaar weer zien.
Ik vind het mooi, maar ik vind het ook heel intens en heftig. Ik ga weg bij mijn vriend. Niet voor die andere jongen. Maar gewoon omdat ik nooit meer oprecht kan zijn in mijn relatie dankzij de intense beleving met deze jongen, waarvan ik me niet kan voorstellen dat wij elkaar ooit gaan loslaten.
Of we bij elkaar gaan komen geen idee, hij zit ook in een relatie, maar in een minder vergevorderd stadium van negativiteit. Wel is zijn gevoel bij zijn huidige partner te verwaarlozen bij de intensiteit die wij hebben.
Is dat dan een soulmate?
Dat zou best een soulmate kunnen zijn Wendy. Het is een mooi verhaal al heeft het de nodige voeten in de aarde. In ieder geval ben je nu eerlijk tegen jezelf en dat was je voorheen niet, anders was je nooit met de man waar je nu nog mee bent in zee gegaan. Als je onvoldaan bent in een relatie is dat gewoonweg niet de goede partner voor je.
Ik heb het gevoel mijn mannelijke soulmate te hebben gevonden. Weet het alleen niet te plaatsen. Heb een lieve vriend en een dochter maar het gevoel dat ik heb met mijn soulmate heb ik nog nooit gehad. Heel intens, heel diep….ik ken hem eigenlijk ook al heel lang maar ineens is het boem. Pffff, weet me geen raad….
Ja, dat kan aankomen… Neem rustig de tijd Chan, dan merk je vanzelf hoe de dingen zich ontvouwen.
Heb vorige week mijn zielsverwant ontmoet en het klopt gewoon. Net of ik mezelf hoorde, er was een herkenning en daar ik spiritueel ben voelde het goed, ik was er compleet onderste boven van! Maar ervaar het nu als iets prachtigs en geniet ervan voel me er vrolijk door.
lieve groet inki
Ik heb iemand ontmoet en wat ik voel voor hem is moeilijk te omschrijven. We kennen elkaar nu een paar maanden en ik mis hem als hij weg is maar als ik bij hem ben voelt dan weer vertrouwd maar ook soms ongemakkelijk. Als hij weg is wil ik hem graag zien en als hij bij me is wil ik weer dat hij niet te lang blijft. Ik heb dit nog nooit eerder meegemaakt maar ik heb nu wel een leeftijd bereikt dat ik niet meer voor minder wil gaan. Ik wil mijn soulmate en anders wil ik gewoon alleen blijven. De meeste mensen om me heen zijn NIET met hun soulmate samen. Maar ze vinden dit goed genoeg en houden ook echt wel van hun partner. Ze vinden mij vreemd dat ik gewoon dat gevoel wil hebben van het feest van herkenning, dat ik mijn partner aan wil kijken en voel “dit is echt mijn Maatje met de hoofdletter M en ik zou hem NOOIT willen ruilen voor een ander, dat ik iemand wil die hetzelfde in het leven staat als ik. Ze kijken me dan aan zeggen “dat vindt je nooit, dan kun je de rest van je leven wel blijven zoeken” en sommigen lachen me dan ook nog uit. Ben ik nou zo raar dan? Ik ben nu 4 jaar single en ik probeer steeds weer uit te leggen dat ik niet een PERFECTE partner zoek, juist niet, ik zoek juist dat je elkaar echt geweldig vindt inclusief de vele tekortkomingen (die iedereen natuurlijk heeft).
Dank je voor je bijdrage, Maria. Natuurlijk mis je je vriend als hij niet bij je is, genegenheid en aandacht vinden we allemaal fijn. Ik weet niet waar jou gevoel vandaan komt dat je als hij bij je is, je wilt dat hij niet te lang blijft. Het lijkt er op dat je moeite hebt om je emotioneel over te geven. Pas nadat je dat kunt, kun je bepalen of dit hem is of niet.
En wat de mensen in je omgeving betreft: die denken waarschijnlijk “ik weet wat ik heb en ik weet niet wat ik krijg” of “beter één vogel in de hand dan tien in de lucht”. Het is jouw leven en daar ben jij de baas. Maar laat het geen angst zijn die je weerhoudt.
Jeeetje, dat ben ik…..
Hahaha, misschien ben jij mijn soulmate wel!
misschien is hij er nog niet aan toe maar ik heb nog wel contact met hem
ik was nog niet klaar met schrijven had(foutje)
ik weet ook niet of hij erin gelooft, we hebben het over van alles maar nooit over zoiets.
we hebben wel hetzelfde soort humor enzo hahah.
misschien is hij er nog niet aan toe maar ik heb nog wel contact met hem
Ga hem of haar niet helpen om ze niet kwijt te raken, laat ze vrij zodat ze hun eigen weg met de benodigde ervaringen kunnen doormaken.
dat stukje deed mij aan iets denken.
ik heb ooit iemand leren kennen en ben hem toen uit het oog verloren. voor mij was er wel een soort van klik.
ik heb toen tegen me zelf gezegd dat als hij het is dan kom ik hem ooit wel weer tegen.
ik ben hem vorig jaar weer tegen gekomen en voor mij was er weer die klik alleen deze keer iets sterker.
zou hij dan mijn tweelingziel kunnen zijn?
Dat zou kunnen, snoes. Maar ook nu geldt dat je hem vrij moet laten. En als dit een jaar geleden was, is hij geloof ik niet weer teruggekomen. Het kan dus heel goed maar hij voelt het niet zo of is er nog niet toe in staat.